Τα νερά του ποταμού Καλαμά είχαν σκαλίσει με τα χρόνια ένα γεφύρι με πλάτος 4 μέτρα και ύψος 20 μέτρα, χαράδρες, καταρράκτες και βράχοι συμπληρώνουν την εικόνα του άγριου τοπίου.
Σύμφωνα με την παράδοση, κάποια γυναίκα άφησε το νεογέννητο παιδί της και διέσχισε το ποτάμι, μέσω ξύλινης γέφυρας για να επισκεφτεί κοντινό μοναστήρι. Τότε, ξέσπασε καταιγίδα, ο ποταμός φούσκωσε και παρέσυρε την ξύλινη γέφυρα. Η γυναίκα παρακάλεσε τον Θεό να τη βοηθήσει να επιστρέψει εγκαίρως στο παιδί της για να το ταΐσει. Ξαφνικά, τα νερά υποχώρησαν και σχηματίστηκε γεφύρι, το οποίο ονομάστηκε από τους ντόπιους «γεφύρι του Θεού».
Με έναν άλλο θρύλο, ένας βράχος αποκολλήθηκε ύστερα από σεισμό και σφήνωσε στο πιο στενό σημείο της χαράδρας, με αποτέλεσμα να σχηματιστεί το πέτρινο γεφύρι.
Γιατί έπεσε το Θεογέφυρο
Όταν κατασκευάστηκε ο δρόμος χωμάτινος στην αρχή, άρχισαν τα “έργα” στην περιοχή. Για την επικοινωνία των γύρω χωριών, ασφυχτικά κοντά στο μνημείο, τοποθετήθηκε μια στρατιωτική γέφυρα “μπέλεϋ”.
Οι τσιμεντένιες βάσεις έπεσαν πάνω στις βάσεις του Θεογέφυρου, προσθέτοντας ένα ασήκωτο βάρος.
Πάνω στο κατάστρωμα, κατασκευάστηκαν πέτρινες κολώνες για να στηρίξουν ένα τσιμεντένιο αρδευτικό αυλάκι που οδηγούσε το νερό από την δεξιά όχθη στον κάμπο του Σακελλαρικού.
Αυτό πρόσθεσε φοβερό βάρος πάνω στο κατάστρωμα και από τις διαρροές, άρχισαν να κατατρώγονται τα ευαίσθητα πετρώματα.
Όταν έγινε γνωστή η περιοχή, άρχισαν τα έργα της… ανάπλασης!
Αντί να απομακρυνθεί αμέσως ο τσιμεντένιος αρδευτικός αγωγός μαζί με την σιδερένια γέφυρα, γεννήθηκε η τρελή ιδέα!
Να παραμείνει η μπέλεϋ και να ΜΗΝ περάσει από πάνω της ο αγωγός (για να μην την επιβαρύνουν;;;)
Έγινε η μελέτη (και εγκρίθηκε από την Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων). Πλακόστρωτα βρυσούλες, πέργολες πρόσθετοι ΠΕΤΡΙΝΟΙ ΤΟΙΧΟΙ αντί για ξύλινα προστατευτικά κάγκελα και …το χειρότερο όλων να σκαφτεί το κατάστρωμα του μνημείου, και να τοποθετηθεί εκεί πλαστικός αγωγός μήκους 40 περίπου μέτρων!
Ο εργολάβος, για να αυξήσει την απόσταση, έσκαψε…διαγώνια!
Κανείς ποτέ δεν έλεγξε, αν τα νερά που έτρεχαν το καλοκαίρι από το θεογέφυρο, δεν οφείλονταν στην πρωινή δροσούλα, αλλά σε κακοτεχνία του αγωγού!
Όμως τα πράγματα δεν τελείωσαν εκεί. Αφού “αξιοποιήθηκε” το μνημείο, χιλιάδες επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο άρχισαν να θαυμάζουν την περιοχή. Και φυσικά αυτό χρειαζόνταν μεγαλύτερο δρόμο. Ο οποίος φτιάχτηκε (χωρίς αντιστήριξη) δίπλα στο Θεογέφυρο. Κι άρχισαν να περνάνε όχι πια μουλάρια φορτωμένα, αλλά λεωφορεία γεμάτα κόσμο. Και φυσικά ο δρόμος …έκατσε.
Πανικός στην Περιφέρεια! Θα πέσει ο δρόμος! Να τσάπες, να σφυριά, έφαγαν το Ανήλιο (το βουναλάκι του Λίθινου) για να πάνε παραπέρα τον δρόμο. Αλλά αυτός συνέχιζε να πεύτει! Ένα μονομπλόκ που έριξαν, έμεινε στον…αέρα. Δουλειές του ποδαριού. Και ξαφνικά έγινε η κατολίσθηση (το πρώτο τρομερά ανησυχητικό σημάδι) κατάντη του Θεογέφυρου.
Θα περίμενε κανείς να σημάνει συναγερμός στην Περιφέρεια και στον Δήμο Ζίτσας.
Έτσι κι έγινε:
Όχι όμως για το Θεογέφυρο. Ανησύχησαν για τον δρόμο και για το αρδευτικό αυλάκι!!!
Απέδωσαν (σωστά) το φταίξιμο σε διαρροές αρδευτικών υδάτων!
Κι έφτιαξαν (με απευθείας ανάθεση) καινούριο αγωγό, κόβοντας οριστικά τη συνοχή του δεξιού πλευρού του μνημείου, με τον όγκο του Ανήλιου.
Το Θεογέφυρο, ήταν πια στον αέρα…
Εργασίες επί εργασιών μέσα σε αρχαιολογική περιοχή χωρίς καμιά πιά αρχαιολογική άδεια!!!
Κάποιες φωνές που μιλούσαν για μέτρα, αγνοήθηκαν.
Οι “αρμόδιοι” μαζί με τους “ειδικούς”, έκαναν για μια ακόμα φορά το “καθήκον” τους.
Η αξιοπιστία τους, θάφτηκε βαθιά μέσα στα μπάζα του Θεογέφυρου! Να σημειωθεί ότι το Θεογέφυρο είχε χαρακτηριστεί από το 1991 αρχαιολογικός χώρος το, το οποίο αποτελούσε μνημείο της φύσης και πόλος έλξης τουριστών όλο τον χρόνο.
