Την εμπειρία από το σκληρό χώρο της ρυθμικής γυμναστικής περιέγραψε η αθλήτρια Αναστασία Σταυρακάκη στην εκπομπή Live News, στο Mega.
Όπως περιγράφει η ίδια, ξεκίνησε απ τη Θεσσαλονίκη και έφτασε στην Αθήνα για να εξελίξει το ταλέντο της. Όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε.
«Πήγα από τη Θεσσαλονίκη στη Αθήνα και όταν έφτασα στο ΟΑΚΑ, τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που ήξερα. Μπούλινγκ εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Μου έλεγαν ότι είμαι ένα τίποτα και με αποκαλούσαν βλάχα», λέει, προσθέτοντας πως αυτή ήταν η μέθοδος των προπονητώνν για να τσακίσουν την ψυχολογία των παιδιών από την επαρχία.
«Έλεγα στη μαμά μου ότι με τραβάνε από τα μαλλιά. Πού να ήξερε η καημένη ότι με έσερναν από αυτά. Έχω πλέον δύο κορίτσια αλλά και δέκα να είχα δεν θα τα έστελναν ποτέ σε αυτό τον χώρο».
Όπως τόνισε η κακοποίηση ξεκίνησε από όταν ήταν 5 ετών.
«Δεν το λες έτσι γιατί όταν είσαι τόσο μικρή ηλικία νομίζεις ότι έτσι είναι τα πράγματα, δεν ξέρεις ότι όχι, αυτό είναι κακοποίηση και ότι δεν κάνει η προπονήτρια να σου γυρίσει το χέρι, δεν κάνει η προπονήτρια να σε τραβήξει από τα μαλλιά και να σε σύρει.
Όμως, εσύ δεν το ξέρεις. Εσύ πας σε ένα άθλημα που το αγαπάς και θεωρείς ότι έτσι είναι, ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αυτό το θεωρείς πια μέχρι που αποσύρεται δηλαδή εγώ το θεωρούσα ότι ήταν φυσιολογικά τα πράγματα έτσι μέχρι το 14 που σταμάτησα από την Εθνική Ελλάδος.» προσθέτει.
Αναφερόμενη στη μετέπειτα στην πορεία της και τα επίλεκτα τμήματα, η κα. Σταυρακάκη αναφέρει: «Εκεί πέρα ήταν τα πράγματα που είδα και άλλες συναθλήτριες μου που μας πατούσαν κάτω και κάθονταν πάνω μας, για να ανοίξουν τα πόδια και αυτό τότε το θεωρούσαμε ότι είναι ένα άθλημα ευλυγισίας, οπότε λέγαμε πώς θα είμαστε ευλίγιστες αν δεν μας πατήσουν; Θυμάμαι ξεκινήσαμε τότε δώδεκα παιδιά από τα 12 ουσιαστικά από αυτά μπήκα με εθνική ελλάδος τα τρία γιατί περισσότερα πριν τα διώξουν έφευγαν από μόνα τους».
«Μας βάζαμε σε σπαγκάτ και η προπονήτρια καθόταν από πάνω μας και εμείς που ήμασταν παιδάκια ουρλιάζαμε και κλαίγαμε και έλεγε θα μετρήσουμε το 50.Το ίδιο γινόταν και με τους ώμους μας γυρνούσαν μπρούμυτα και μας πίεζαν τους ώμους να ακουμπήσουν στο πάτωμα. Το ίδιο γινόταν με τη μέση. Με όλο το σώμα μας γινόταν αυτό. Γι αυτό και η ρυθμική είναι ένα άθλημα που έχουν οι αθλήτριες πάρα πολύ μεγάλη ελαστικότητα.»
