Δύο νεκρώσιμες τελετές σε διάστημα ολίγων ημερών, η μία εγχώρια, του Μίκη Θεοδωράκη, και η έτερη γαλλική, του Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, μου έδωσαν το έναυσμα να θυμηθώ τους κανόνες καλής συμπεριφοράς στην κηδεία, της μοναδικής κοινωνικής εκδηλώσεως όπου δύναται κανείς να προσέλθει ελεύθερα, χωρίς πρόσκληση.
Είναι αλήθεια ότι τα ταφικά έθιμα διαφέρουν από θρησκεία σε θρησκεία, όπως και είναι αλήθεια ότι αρκετά ημέτερα ήθη έχουν εκλείψει, π.χ. το μαύρο περιβραχιόνιο στους βραχίονες των ανδρών. Το μαύρο παραμένει στον Δυτικό κόσμο το ενδεδειγμένο χρώμα του πένθους, αν και σε αρκετές ασιατικές χώρες έχει επικρατήσει το λευκό και σε άλλες το μωβ.
Υπάρχει μία ολόκληρος συζήτησις στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας για το εάν οι χριστιανοί πρέπει να είναι ενδεδυμένοι στα μαύρα λόγω πένθους, αφού πιστεύουν στην Ανάσταση και στην Ζωή μετά θάνατον, αλλά αυτό είναι «άλλου παπά Ευαγγέλιο».
Επίσης θέμα συζητήσεως, σε διαφορετικά σημεία της χώρας, αποτελεί το για πόσο διάστημα θα φοράει τα μαύρα μία γυναίκα όταν πεθάνει ο σύζυγός της, με τις γνώμες να ποικίλλουν, αλλά όλοι να συμφωνούν στο ότι τα ισόβια «πέθαναν».
Η εμφάνισις του κινητού στον σύγχρονο βίο έχει προκαλέσει πολλές ενοχλήσεις σε κάθε μορφή κοινωνικού βίου, των νεκρωσίμων τελετών μη εξαιρουμένων. Τι να πει κανείς για τα κουδουνίσματα στις εκκλησίες ή τα νεκροταφεία, και τι να πει κανείς για τα «σκρολαρίσματα» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτυώσεως κατά την διάρκεια των επικηδείων λόγων;
Τέλος, αλγεινή εντύπωση προεκάλεσαν στην εγχώρια κηδεία τα διχαστικά συνθήματα πολιτικού περιεχομένου, καθώς και η προσπάθεια κομματικού «καπελώματος» του τεθνεώτος, που αντί να τιμούν την μνήμη του, την κηλιδώνουν.
