Η Τεχεράνη δεν είχε και δεν έχει πολλές επιλογές, με αποτέλεσμα να επιχειρήσει να πλήξει το Ισραήλ με βαλλιστικούς πυραύλους για δεύτερη φορά σε πέντε μήνες.
Η κυβέρνηση Μασούντ Πεζεσκιάν έκανε μία επιλογή που, όπως είπε ανοιχτά και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, είχε προκαθορισμένη κατάληξη. 
Το Ιράν γνωρίζει αρκετά καλά τον εχθρό του για να ξέρει πως οι πύραυλοί του δεν θα σπείρουν τον πανικό και το θάνατο.
Δίνουν, όμως, στον Νετανιάχου αυτό που εδώ και καιρό επεδίωκε «το απόλυτο πλεονέκτημα».
Από την εξόντωση του Ισμαήλ Χανίγια, του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς, στην Τεχεράνη και μετά, το Ιράν απειλούσε ανοιχτά με αντίποινα το Τελ Αβίβ «σε χρόνο και με τρόπο» που το ίδιο θα επέλεγε.
Η απάντηση τελικώς ήρθε αλλά το αποτέλεσμα παρέμεινε το ίδιο.
Το Ισραήλ δεν έχασε σε κύρος και κυρίως δεν είδε πολίτες του να χάνουν τη ζωή τους.
Το αντίτιμο για την επίθεση είναι εξαιρετικά υψηλό, καθώς από σήμερα ο Νετανιάχου θα καθοδηγεί τις εξελίξεις βασισμένος σε μία απόλυτα δοκιμασμένη «συνταγή».
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ χαρακτήρισε ως «μεγάλο λάθος» την κίνηση του Ιράν -άσχετα αν αυτή έρχεται σε συνέχεια ενεργειών του Τελ Αβίβ.
Ο «μαέστρος» Νετανιάχου
Ο Νετανιάχου γνωρίζει, αποδεδειγμένα, να χειρίζεται «μαεστρικά» τα δρώμενα -ειδικά εάν αυτά αφορούν τους εχθρούς της χώρας του.
Από τις 8 Οκτωβρίου μέχρι και σήμερα έχουν συνθλιβεί κάτω από το «έχω δικαίωμα να προστατεύω τη χώρα και τους πολίτες της» τόσο η Χαμάς και ο Παλαιστινιακός θύλακας στη Γάζα όσο και η επί δεκαετίες ηγεσία της Χεζμπολάχ.
Οι δυνάμεις του Ισραήλ επιχειρούν για τρίτη ημέρα στο νότιο Λίβανο και το Ιράν έρχεται να κλείσει ένα «καρέ» με το οποίο ο Νετανιάχου επεδίωκε να εμπλακεί συνολικά εδώ και καιρό.
Έχοντας σε σχετική «παράλυση» τις ΗΠΑ που οδεύουν προς τις πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων 50 ετών ο Νετανιάχου σήμερα μπορεί να κάνει όποια επιλογή θέλει.
Μπορεί να κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο στην Τεχεράνη και να δώσει εντολή στα μαχητικά του να εξαλείψουν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Μπορεί να ζητήσει άμεσα διπλωματική παρέμβαση σε ανώτατο επίπεδο και να απαιτήσει από το Ιράν να «ξεδοντιάσει» το ίδιο ό,τι έχει απομείνει από τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο.
Μπορεί ακόμη και να μην κάνει το παραμικρό, αφήνοντας τον χρόνο να λειτουργήσει και πάλι υπέρ του σπέρνοντας τρόμο προς όλες τις κατευθύνσεις.
Το «αδιέξοδο» της Τεχεράνης
Στον αντίποδα, η Τεχεράνη δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιτεθεί και μάλιστα να ανοίξει και το βασικό της συμβατικό οπλοστάσιο για αυτή την επίθεση.
Ο πρωθυπουργός της χώρας αν και μετριοπαθής δέχεται ασύμμετρες πιέσεις τόσο από το Θεοκρατικό καθεστώς των Αγιατόλαχ που θέλουν «αίμα για το αίμα» όσο και από τους Φρουρούς της Επανάστασης που από την ιδιότυπη αλλά ελεγχόμενη «ημιαυτονομία» επιχειρούν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στα εσωτερικά της χώρας ως ανεξάρτητη οντότητα.
Η κίνηση από την πλευρά του Ιράν θα μπορούσε υπό μία έννοια να χαρακτηριστεί και λελογισμένη, καθώς η «διαρροή» σε αμερικανικά μέσα για τον χρόνο και το μέγεθος της επίθεσης δείχνει πως και αυτή την φορά το Ιράν επικοινώνησε με την Ουάσιγκτον.
Οι αρνήσεις σε διπλωματικό επίπεδο απλά επιβεβαιώνουν την επικοινωνία, καθώς θα ήταν αδύνατο δημόσια να ειπωθεί πως υπάρχει δίαυλος τη στιγμή που οι διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ είναι σε «τεχνητό κώμα» εδώ και δεκαετίες.
Στο τέλος της διαδρομής, ο απόλυτος ρυθμιστής στη σημερινή νέα διάσταση της κρίσης είναι και πάλι το Ισραήλ.
Το Ισραήλ, που έναν χρόνο πριν έχασε περισσότερους από 1.000 πολίτες του και είδε τις ταξιαρχίες Κασάμ να σφάζουν και να λεηλατούν, σήμερα είναι σε θέση να εξαλείψει ή να απομακρύνει σε απόσταση ασφαλείας για τις επόμενες δεκαετίες κάθε κοντινή ή απομακρυσμένη απειλή.
