Το έργο του συγγραφέα κατατάσσεται στην μεταπολεμική ελληνική λογοτεχνία, διακρίνεται από λιτότητα του λόγου, λεπτή ειρωνεία και τρυφερή νοσταλγία για τα δύσκολα χρόνια της νεότητας. Η αναγνώριση ήρθε το 1995 με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω.
Η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, πληροφορούμενη τον θάνατο του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου, εξέφρασε την θλίψης της για την απώλεια του συγγραφέα. 
Αναλυτικά η δήλωση της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη
Με μεγάλη θλίψη πληροφορήθηκα την απώλεια του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου. Από την «Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη» έως τον «Θησαυρό των αηδονιών», ο Η. Χ. Π., όπως ο ίδιος υπέγραφε, μας χάρισε ένα μικρό αλλά εξόχως δραστικό έργο. Συνειδητός και επίμονος δεξιοτέχνης της μικρής φόρμας, ο Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλος εκκινεί πάντοτε από το βίωμα.
Τα μικρά του αφηγήματα, που διαρκώς επιστρέφουν στον Πύργο των παιδικών χρόνων και τις πόλεις στις οποίες έζησε και υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός, τείνουν να αναπλάσουν, με σιωπηλή και γνήσια νοσταλγία, έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια.
Ιστορίες δοσμένες με μια γλώσσα ελλειπτική, ευθύβολη, πυκνή και αστραφτερή, καλοδουλεμένη αλλά τόσο φυσική, ακόμη και όταν χρησιμοποιεί ξεχασμένους, σήμερα, τύπους της καθαρεύουσας. Τα μικρά διηγήματα του Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλου συγκροτούν ένα εντελώς προσωπικό κεφάλαιο της γραμματείας μας. Την απόλυτα προσωπική και διακριτή γραφή του χαρακτήριζε ένα κράμα τρυφερότητας και λεπταίσθητης ειρωνείας, αλλά και δραματικότητας και χιούμορ, μαζί με διεισδυτική, αλλά δίκαιη, καυστικότητα για τον σύγχρονο κόσμο.
Ο Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος υπήρξε ένας σπουδαίος λεπτουργός της γλώσσας. Μας κατέλιπε ένα οριοθετημένο σε έκταση, αλλά σπάνιο σε συναισθήματα και έκφραση έργο. Στην οικογένειά του και τους πολλούς φίλους του απευθύνω ειλικρινέστατα συλλυπητήρια».
Βιογραφικό του συγγραφέα
Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας, όπου πέρασε και τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.
Έπειτα από τον θάνατο του δικηγόρου πατέρα του το 1943, η οικογένειά του πέρασε δύσκολες ημέρες.
Όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα, από ανάγκη σπούδασε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από το 1949 έως το 1955.
Κατά την δεκαετία 1959 έως 1968, υπηρέτησε στην Καβάλα. Εκεί έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα Γράμματα με το διήγημα «Ο φρακασάνες», το οποίο δημοσίευσε με ψευδώνυμο στο καβαλιώτικο περιοδικό Αργώ το 1962.[2] Συνεργάσθηκε επίσης με τα περιοδικά Σκαπτή Ύλη (Καβάλα), Ταχυδρόμος (Καβάλα), Διάλογος (Θεσσαλονίκη), Διάλογος (Λεχαινά), Αντί, Χάρτης, Χρονικό και Το Τέταρτο. Επίσης διετέλεσε για πολλά χρόνια διευθυντής σύνταξης στο περιοδικό Ιατρική Επιθεώρησις Ενόπλων Δυνάμεων. Από τον Στρατό παραιτήθηκε το 1983 με τον βαθμό του ανωτέρου γενικού αρχίατρου
Αρθρογραφούσε περιστασιακά στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, ενώ επιμελήθηκε και την έκδοση βιβλίων λιγότερο γνωστών λογοτεχνών, όπως ο Όμηρος Πέλλας (1921–1962). Σ’ αυτόν οφείλεται και η πρώτη κριτική παρουσίαση στην Ελλάδα του έργου του Νίκου Καχτίτση με μια ιδιωτική έκδοση το 1974.
Τα πιο πρόσφατα έργα του είναι η συλλογή διηγημάτων Ο θησαυρός των Αηδονιών (2009) και το αφήγημα Συγκοπή πλατάνου (2010).
