Λένα Διβάνη: Μέσα σ’ ένα σφιχτό κουστούμι οι γυναικες θάβουμε ο,τιδήποτε αυθεντικό


Η Λένα Διβάνη, συγγραφέας και καθηγήτρια Πολιτικής Ιστορίας στο ΕΚΠΑ, αναφέρεται στις γυναικοκτονίες, τη θέση της γυναίκας που αλλάζει με πολύ αργούς ρυθμούς στη χώρα μας, την Παιδεία που θα έπρεπε να είναι το πιο ισχυρό όπλο απέναντι σε κάθε μορφή βίας.

Αναλυτικά όσα είπε στον Αθήνα 9,84

“Γυναικοκτονίες”
«13 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα το 2021 και ακόμα να καταλάβουμε τον ορισμό. Είδα στο Facebook, με τεράστια έκπληξη, ακόμα και γυναίκες δικηγόρους να μην αντιλαμβάνονται και να επιχειρηματολογούν ότι είναι και αυτό μια ανθρωποκτονία και πως ενδεχομένως να το υποβιβάζουμε λέγοντας το γυναικοκτονία. Γυναικοκτονία λοιπόν σημαίνει ότι με σκοτώνουν επειδή είμαι γυναίκα. Η ανθρωποκτονία μπορεί να έχει χιλιάδες κίνητρα. Είναι όπως ήταν η εξόντωση των εβραίων, τους σκότωναν γιατί ήταν εβραίοι και όχι επειδή έκαναν κάτι. Η κοινωνία τελικά δεν επιθυμεί να χαρακτηριστούν γυναικοκτονίες γιατί αυτό θα φέρει ένα ολόκληρο κοινωνικό ζήτημα μαζί του και η κοινωνία πρέπει να το αντιμετωπίσει και δεν θέλει. Μια ζωή όλο αυτό ήταν κρυμμένο κάτω από το χαλάκι αλλά τώρα βγαίνει απειλητικά, όσο και να χτυπιέται το status quo, αυτό βγαίνει και ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα είναι δύσκολα».

“Γυναίκα”
«Τα κορίτσια από τότε που θα γεννηθούν πρέπει να δείξουν ότι είναι κορίτσια για αυτό το λόγο τους φοράνε μια κορδέλα, μην τυχόν και πάθει καμία αρσενικότητα! Άρα ζορίζονται να αποδείξουν κάτι- ότι είναι γυναίκες- μπαίνουν δηλαδή από μικρές σε ένα κουστούμι τόσο σφιχτό που μέσα τους θάβουν οτιδήποτε αυθεντικό έχουν.
Έχω βάλει στόχο ζωής στη σχολή να υπερασπίζομαι τις φοιτήτριες και τις συναδέλφους μου οι οποίες έχουν μεγάλα επιτεύγματα τα οποία περνάνε λίγο “ντούκου” Όταν όμως ένας άνδρας έχει ένα επιτεύγματα γίνεται χαμός. Αυτό προσπαθώ να το περιορίσω όσο γίνεται, με όση δύναμη έχω, που δεν έχω και πάρα πολύ γιατί είμαι σε μια σχολή πολύ ανδροκεντρική, τόσο που στην πανεπιστημιακή ταυτότητα μου γράφει Ελένη Διβάνη Καθηγητής! Λες και η έδρα μου ανήκει, και πάντα θα ανήκει, σε κάποιον άνδρα. Λες και εγώ του έχω πάρει τη θέση. Δεν θέλω να είμαι και να υπογράφω κάτω από το «ο διδάσκων, ο δηλών» κλπ. Κάποιος άνδρας θα υπέγραφε κάτω από το «η δηλούσα»; Ε, γιατί θα πρέπει να το κάνω εγώ; Όταν διαμαρτυρήθηκα μου απάντησαν: Μη διαμαρτύρεσαι, αυτό λέει ο νόμος»

“Προσωπικές εμπειρίες”
«Ο σύζυγος μιας φίλης της μητέρας μου, όταν ήμουν παιδί, προσπαθούσε και εμένα και τις αδελφές μου να μας χουφτώσει, το έκανε συστηματικά, αλλά εμείς, επειδή είμασταν τρείς αντιστεκόμασταν και πετάγαμε επάνω του ό,τι βρίσκαμε. Ποτέ όμως δεν το είπαμε. Το ίδιο στο σινεμά, στα λεωφορεία, παντού υπήρχε κάποιος που ήθελε να μας χουφτώσει. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν μιλάγαμε, από τη μία ντρεπόμασταν γιατί λέγαμε ότι μπορεί να το προκαλέσαμε εμείς και από την άλλη νιώθαμε ότι μπορεί να είναι κάτι φυσιολογικό εφόσον είμαστε κορίτσια».

“Συζήτηση”
Τώρα έχει αρχίσει να γίνεται μια συζήτηση για όλα αυτά και εάν δεν είχαμε τον Λιγνάδη, να έχει βιάσει το σύμπαν και αν δεν ήταν stars αυτοί που κακοποίησαν γυναίκες και άνδρες, ίσως να μην γινόταν καν συζήτηση. Μπορεί να μην δικαστούν, μπορεί να μην πάθουν τίποτα, θα ντρέπονται όμως και την επομενη φορά θα διστάζουν, θα φοβούνται. Ήρθε ο καιρός η ντροπή να πάει εκεί που ανήκει. Να πάει στον κακοποιητή και όχι στον κακοποιημένο»

“Σπίτι και σχολείο, το πιο ισχυρό όπλο”
«Πρέπει να αλλάξουν όλα αρχίζοντας από νωρίς. Το σπίτι και το σχολείο είναι τα πιο ισχυρά όπλα . Το πρώτο που θα άλλαζα θα ήταν στα σχολεία. Θα ανάγκαζα τα παιδάκια να μάθουν αυτά που πρέπει να μάθει ένα ανθρώπινο όν, να είναι αυτόνομο. Να μάθει το αγόρι γυναικείες δουλειές και το κορίτσι αντρικές. Θα άλλαζα το πρόγραμμα του σχολείου, θα έβαζα μέσα την ιστορία των διακρίσεων. Το σχολείο κάνει τη δουλειά της συνειδητοποίησης»

Πηγή: Αθήνα 9,84



Πηγή