Είναι αναμενόμενο η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι να προκαλεί το έντονο ενδιαφέρον των πολιτών. Ένας πατέρας που ζητά απαντήσεις για τον θάνατο του παιδιού του είναι πρόσωπο ιερό, είναι ένα πρόσωπο που αναζητά τη λύτρωση και στον δρόμο προς αυτήν είναι διατεθειμένος να βάλει «ενέχυρο» την ίδια του τη ζωή.
Κάθε μέρα δέχεται την επίσκεψη εκατοντάδων, ίσως και χιλιάδων ανθρώπων που θέλουν να του πουν μια κουβέντα, να του σφίξουν το χέρι ή να τον αγκαλιάσουν. Είναι στο επίκεντρο, αν και δεν είναι αυτός ο στόχος του. Κανείς από τους γονείς που βιώνουν αυτή την ακραία απώλεια δε θα ήθελε να βρίσκεται μπροστά στα φλας, θα ήθελε να μείνει για πάντα «ένα από μας» που θα είχε την αυτονόητη χαρά να καμαρώνει το παιδί του. Αλλά αυτό το αυτονόητο διαλύθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023.
Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι αυτοί οι γονείς θα έχουν τουλάχιστον τις απαντήσεις γιατί έγινε το κακό, έχουν ακόμα ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Παράλληλα έχουν να αντιμετωπίσουν ορδές μισανθρώπων στα social media που τους λοιδωρούν. Και αυτό είναι ακραίο, όσο και το δυστύχημα που σημάδεψε για πάντα τη ζωή τους.
Δεν έχει καμία σημασία αν εγώ, ένας αρχηγός κόμματος, ένας υπουργός ή όποιος άλλος συμφωνεί ή διαφωνεί με τη στάση τους. Δεν έχει σημασία αν διαφωνούμε ή συμφωνούμε με την τακτική των δικηγόρων τους, δεν έχει σημασία τίποτα περισσότερο από την αλήθεια που αναζητούν. Ας σταματήσουμε λοιπόν οι πλέον φλύαροι που αμφισβητούν άλλοτε το αν είναι πραγματική η απεργία πείνας, άλλοτε την κατάσταση της υγείας του, άλλοτε τα αιτήματά του.
Μερικές φορές, ειδικά μπροστά σε έναν πόνο που μας ξεπερνά όλους, ας δείξουμε σεβασμό, όχι μιλώντας, αλλά σωπαίνοντας.
