Ζώντας εδώ και πολλά χρόνια τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, ένα από τα εφιαλτικότερα σενάρια είναι η έλλειψη νερού και αυτό αποτυπώνεται, ειδικά φέτος, με τα αποθέματα, που καταγράφουν αρνητικό ρεκόρ.
Θα λέγαμε ότι το σύνθημα μας θα ήταν το «μια βροχή θα μας σώσει», πλην όμως όλοι γνωρίζουμε σε ποια χώρα ζούμε και όταν αυτή η βροχή εμφανίζεται στις προγνώσεις των μετεωρολόγων αντί να πανηγυρίζουμε, ανησυχούμε. Και μάλιστα ανησυχούμε βάσιμα.
Ναι μεν θέλουμε μία βροχή, αλλά να είναι στα μέτρα, Να μην είναι ασθενής, αλλά ούτε πολύ δυνατή, να είναι τόσο- όσο, να ποτίζει και να γεμίζει ταμιευτήρες, αλλά να μην καταστρέφει, να μη χαλάει υποδομές, να μας ξεπλένει, αλλά να μην μας πληγώνει. Θέλουμε μία φύση στα μέτρα μας, μία φύση κατά παραγγελίαν, αφού πρώτα της έχουμε συμπεριφερθεί με αλαζονεία και χωρίς κανένα μέτρο.
Το μόνο που έχει αλλάξει με τα χρόνια είναι ότι κάποτε οι βροχές και οι καταιγίδες ήταν ανώνυμες, τώρα η κακοκαιρία βαφτίζονται, έχουν όνομα πριν ακόμα εκδηλωθούν. Η τελευταία που μας ταλαιπωρεί λέγεται Byron, άγνωστο γιατί.
Τα φαινόμενα είναι πλέον όλα και πιο έντονα, οι καταστροφές σε οδικό δίκτυα και υποδομές μεγάλες και «ο κρατικός μηχανισμός είναι σε ετοιμότητα» για να μετρήσουμε ζημιές και να περιμένουμε την επόμενη κακοκαιρία. Είναι βέβαιο ότι μια βροχή δεν θα μας σώσει. Ίσως μας σώσει- σε βάθος χρόνου- η αλλαγή αντίληψης για το πώς συμπεριφερόμαστε στο ίδιο μας το σπίτι.
