Η συζήτηση για την επόμενη μέρα της κεντροαριστεράς δεν είναι τωρινή. Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, όλοι μιλούν για ανασύνταξη του χώρου, αλλά με όρους μακροπρόθεσμου σχεδίου, την ώρα που στο επίπεδο των ψηφοφόρων, που βλέπουν τον εαυτό τους ως μέρος αυτού του χώρου, το αίτημα είναι άμεσο.
Η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη θα μπορούσε να έχει δύο αναγνώσεις: Η μία λέει ότι η βάση του κόμματος επέλεξε τη «σιγουριά» της συνέχειας, ελπίζοντας ότι αυτό θα οδηγήσει στο πολυπόθητο άλμα που θα πλησιάζει τη κυβερνώσα προοπτική, αλλά υπάρχει και η άλλη οπτική που μπορεί να αναγνώσει το αποτέλεσμα ως στασιμότητα, ως φρένο στην «αλλαγή» που θα μπορούσε να δημιουργήσει μεγαλύτερη δυναμική.
Αναβάπτιση με πολλές προκλήσεις
Το πλεονέκτημα του Νίκου Ανδρουλάκη είναι ότι αναβαπτίστηκε μέσω της λαϊκής ψήφου, ενώ παράλληλα το έδαφος είναι εξαιρετικό ευνοϊκό για τον ίδιο, καθώς ο έτερος διεκδικητής του χώρου, ο ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζει μια καλπάζουσα πορεία προς τη διάλυση.
Ένα ακόμα ατού που μπορεί να αποκτήσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, χωρίς απαραιτήτως να αυξήσει την εκλογική ή την κοινοβουλευτική του δύναμη, είναι να βρεθεί στην θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν υπάρξει νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με αποχωρήσεις βουλευτών, κάτι που κάθε άλλο παρά απίθανο μοιάζει με τις τελευταίες εξελίξεις. Μια τέτοια εξέλιξη δίνει νέα προοπτική στην αντιπολιτευτική στρατηγική του κόμματος.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πιστεύει επίσης ότι οι εσωκομματικές εκλογές έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα ευφορίας και διάθεσης για συμμετοχή από τα μέλη, κάτι που μπορεί να λειτουργήσει εξαιρετικά ευνοϊκά στο σχέδιο του για αναδιοργάνωση του κόμματος, με στόχο τα κοινά στα οποία το κόμμα υστερεί. Τους νέους και τους κατοίκους των μεγάλων πόλεων.
Το ερώτημα και ταυτοχρόνως το στοίχημα για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι με ποιο τρόπο θα χρησιμοποιήσει τους πέντε διεκδικητές της προεδρίας, καθώς τα ποσοστά που κατέγραψαν τουλάχιστον οι τρείς απ’ αυτούς υπερβαίνουν το ήμισυ της βάσης. Η πολιτική εμπειρία έχει δείξει ότι το «κανείς δεν πρέπει να λείψει» είναι εύκολο να το πεις, αλλά δύσκολο να το εφαρμόσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανασυντάσσεται… διαλυόμενος
Αν κάποιος προσπαθούσε πριν από ένα χρόνο να παρωδήσει την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιο ότι η φαντασία του δεν θα έφτανε σε αυτά που συμβαίνουν.
Οι κόντρες άνευ ορίων και μάλιστα μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας θύμιζαν περισσότερο reality στις χειρότερες στιγμές του, παρά εσωκομματικές διαδικασίες για την επιλογή ηγεσίας. Το παράδοξο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι κατηγορίες που εκτοξεύονται και από τις δύο πλευρές έχουν βάση, καθώς συνέβησαν και ειπώθηκαν πράγματα που σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα θα ήταν αδιανόητα.
Σε κανένα άλλο κόμμα ο πρόεδρος του δε θα μιλούσε για διαφθορά και μαύρα ταμεία, δε θα στόχευε με τέτοια επιμονή κατά του πρώην προέδρου του κόμματος, δε θα αγνοούσε τόσο επιδεικτικά την κομματική ιεραρχία προκρίνοντας την προσωπική ατζέντα. Σε κανένα άλλο κόμμα επίσης δηλώσεις που βάλλουν τόσο επιθετικά κατά του προέδρου, όπως πχ αυτές του Χρήστου Σπίρτζη, δε θα γίνονταν ανεκτές από οποιαδήποτε ηγεσία. Αλλά είναι εμφανές ότι στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει χαθεί κάθε αίσθηση του μέτρου, κάθε ίχνος του αισθήματος αυτοσυντήρησης.
Ο Στέφανος Κασσελάκη εμφανίστηκε από το πουθενά, υποστηρίχθηκε από πρωτοκλασσάτους, αλλά σύντομα βρέθηκε απέναντι σχεδόν από το σύνολο του κομματικού μηχανισμού. Είναι εμφανές ότι τα περισσότερα στελέχη με θεσμικό ρόλο θέλουν να απαλλαγούν απ’ αυτόν αποκλείοντάς τον από την εκ νέου διεκδίκηση της προεδρίας και μοιάζουν αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν.
Η αντεπίθεση Κασσελάκη και ο «Πόλεμος των Άστρων»
Το σύνθημα του Στέφανου Κασσελάκη φαίνεται ότι είναι «δύναμη μου ο λαός», κάτι που οι αντίπαλοί του στο κόμμα το διαβάζουν ως μία τραμπικής έμπνευσης στρατηγική. Αυτή η κριτική δεν πτόησε τον έκπτωτο πρόεδρο που χθες το πήγε ένα βήμα παραπάνω δίνοντας στην κόντρα άρωμα … Star Wars. «Η δημοκρατία αντεπιτίθεται» έγραψε στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς πιστεύει ότι οι Νταρθ Βέιντερ μέσα στο κόμμα είναι πολλοί. Υπόσχεται ότι η μεγάλη μάχη του κεντροαριστερού Γαλαξία θα δοθεί στο συνέδριο, όπου αναμένεται να βγουν πολλά… φωτόσπαθα. Κανείς όμως δε βάζει το χέρι στη φωτιά αν αυτό το συνέδριο θα γίνει στην ώρα του, με κάποιους να αμφιβάλλουν αν θα γίνει καν.
Με δεδομένο αυτό το κλίμα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για πολιτική, καθώς η κόντρα έχει λάβει τις διαστάσεις βεντέτας. Ένα κόμμα με αυτή την εικόνα όχι μόνο δεν μπορεί να αποτελέσει ηγετική δύναμη στο χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά ούτε και να προκαλέσει την παραμικρή ανησυχία στην κυβέρνηση.
Το πλεονέκτημα είναι πλέον στα χέρια του Νίκου Ανδρουλάκη. Θα μπορέσει να το κεφαλαιοποιήσει πολιτικά; Στο ΠΑΣΟΚ το εύχονται, αλλά στην πολιτική δεν φτάνουν οι ευχές. Οι δυναμικές και οι πολιτικές ηγεμονίες δεν χτίζονται με ευχές, αλλά με μετρήσιμα αποτελέσματα. Και αυτά θα καταγραφούν μέσα στον επόμενο χρόνο. Το ΠΑΣΟΚ πιστεύει ότι μετά τις εκλογές του μπορεί να τα καταφέρει να κερδίσει πρωτεύοντα ρόλο στην κεντροαριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη μάλλον ελπίζει σε ένα θαύμα.
