Τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε κατά τη διάρκεια του μήνα μέλιτος της στην Ελλάδα περιέγραψε συγκινημένη η Ιρλανδή, Ζωή Χόλοχαν, καταθέτοντας ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Αθηνών, όπου εκδικάζεται σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι.
Η μάρτυρας, η οποίας ήταν μόλις τέσσερις ημέρες παντρεμένη με τον σύζυγο της Μπράιαν περιέγραψε πως τον έχασε μέσα στην πύρινη λαίλαπα.
«Ερχόντουσαν οι φλόγες κατά πάνω στο αυτοκίνητο, τα μαλλιά μου άρχισαν να πιάνουν φωτιά και να λιώνουν στο πρόσωπο μου, κατάλαβα πως και το φόρεμα μου είχε πιάσει φωτιά παντού. Ο Μπράιαν προσπαθούσε να με καθησύχασε…Το αυτοκίνητο συγκρούστηκε και ένα μεγάλο δέντρο, έπεσε στο πορτ μπαγκαζ κυρίως πάνω στον Μπράιαν…Εγώ κρατούσα το πορτ μπαγκαζ και είχε λιώσει το χέρι μου στο καπό…Προσπάθησα να κρατήσω τον Μπράιν και έπεσε μέσα στη φωτιά, η τελευταία κουβέντα που φώναξε ήταν «γιατί»…Συνέχισα να φωνάζω το όνομα του ενώ καιγόταν ζωντανός και μετά εξαφανίστηκε , νόμιζα πως ήμουν μέσα σε φέρετρο και νόμιζα πως θα τον ακολουθήσω. Και για να είμαι ειλικρινής, εκείνη τη στιγμή, δεν ήθελα να ζήσω» περιέγραψε, συγκινημένη, η μάρτυρας.
Η μάρτυρας περιέγραψε πως στη συνέχεια διασώθηκε από τον Μάνο Τσαλιάγκο, τονίζοντας πως εκείνος της είπε αργότερα πως πίστευε πως ήταν νεκρή και κατάλαβε πως ζει μόνο γιατί ανοιγόκλεινε το δεξί της μάτι.
Με τρεμάμενη φωνή, η μάρτυρας ανέφερε πως έχει μέχρι και σήμερα προβλήματα υγείας. «Ο πόνος ήταν πάρα πολύς. Σε ακραίο βαθμό. Έπρεπε να μάθω πως να περπατάω πάλι, να μιλάω, να αναπνέω, να σιτίζομαι με σωλήνες και να μάθω να λειτουργώ ξανά το αριστερό μου χέρι.
Ο λόγος που ήθελα να καταθέσω σήμερα είναι διότι έξι χρόνια μετά, τα πόδια έχουν αλλοιωθεί, με πονάνε τα γόνατα μου, κάνω ακόμα θεραπείες με λέιζερ, αλλά, ακόμα προσπαθούν ακόμα να βρουν χειρουργικές λύσεις στα θέματα του, αυτό που μου είπαν πως θα πρέπει να μάθω να ζω με αυτό το σώμα.
Έχασα τον έρωτα της ζωής και ενώ μου λένε όλοι να προχωρήσω, δεν μπορώ, δεν έχω σχέση, επειδή δεν μπορώ να αισθανθώ καλά για το σώμα. Ακόμα κάθε βράδυ όταν κλείνω τα μάτια μου, είμαι πίσω στο Μάτι, μου λείπει ο Μπράιν, το μόνο που βλέπω είναι οι δύσκολες στιγμές και κάθε βράδυ τον βλέπω στα όνειρα μου. Για μένα αυτά τα έξι χρόνια, το Μάτι, είναι μία ισόβια καταδίκη» τόνισε η μάρτυρας.
«Ένα καναντέρ να είχε πετάξει στα ρέματα ένας άνθρωπος θα είχε σωθεί»
Ο Γιώργος Καίρης, ο οποίος έχασε τη σύζυγο του στη φονική πυρκαγιά, περιέγραψε πως ένας γείτονας ήταν αυτός που αρχικά τους ειδοποίησε για τη φωτιά ενώ βρισκόταν στο σπίτι τους στο Βουτζά. Την ώρα που ετοιμάζονταν να φύγουν από το σπίτι μέσα σε δευτερόλεπτα είχαν φουντώσει τα πάντα όπως είπε. «Αρχίζω να φωνάζω Τάνια, ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός, γυρνάω ακόμα μέσα μου, προσπαθώ να μπω μέσα, δεν μπορούσα να μπω, ανοίγω βρύσες, δεν υπήρχε τίποτα…» περιέγραψε ο μάρτυρας ο οποίος στη συνέχεια πήγε να ζητήσει βοήθεια. Δυστυχώς η σύντροφος του εντοπίστηκε τελικά νεκρή στο σπίτι τα ξημερώματα. Και στη συνέχεια όμως μετά αφού είχαν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους, έζησαν ένα Γολγοθά.
«Ο Δήμος είναι ανύπαρκτος, δεν είχαν ούτε λίστα νεκρών, ούτε τίποτα. Το 112 δεν λειτούργησε. Στην Κινέτα εκκενώθηκαν τρία χωριά, σε εμάς τίποτα. 77 λεπτά καίει η φωτιά ανεξέλεγκτη. Και ο κύριος Τόσκας δεν βρήκε υπηρεσιακό λάθος… ο κύριος Τερζούδης είπε ότι θα έκανε το ίδιο» τόνισε ο μάρτυρας.
Ο μάρτυρας αναφέρθηκε και στους ισχυρισμούς των κατηγορουμένων, τονίζοντας «Έρχονται και μας λένε πως το ελικόπτερο ήταν τόσους τόνους και δεν μπορούσε να πετάξει. Ένα καναντέρ να υπήρχε να πετάξει στα ρέματα ένας άνθρωπος θα είχε σωθεί. Έχουμε φτάσει σε μία δίκη πλημμεληματικού χαρακτήρα, λες και είχε χαλάσει ένα αυτοκίνητο. Έχουμε φτάσει σε μία δίκη που προσπαθούμε να κερδίσουμε το χρόνο για να μην παραγραφεί.»
Κατάθεση στο δικαστήριο έδωσε και η Καλίτσα Αναγνώστου, πολυεγκαυματίας όπως και ο γιος της, 5,5 ετών τότε. «Δεν είχανε καμία εντολή για να έρθουν μέσα και βρεθήκαμε να τρέχουμε σαν τα ποντίκια για να σωθούμε από φωτιά. Φώναζα μόνο στο παιδί μου να τρέξει για να μην καούμε και εμείς όπως η μάνα με τα παιδιά στην Ηλεία» τόνισε η μάρτυρας, προσθέτοντας «η δική μας η καταδίκη είναι ισόβια. Θα ζούμε για πάντα και με τα σωματικά και με τα ψυχικά αποτυπώματα.»
Η δίκη συνεχίζεται αύριο.
