Την ώρα που οι διαδηλώσεις και οι απεργίες… πνίγηκαν από δικαστική απόφαση, στο Ισραήλ η τραγική είδηση του θανάτου ακόμη έξι ομήρων στα χέρια της Χαμάς αυξάνει την ένταση στο εσωτερικό της χώρας με τα βέλη της κοινωνίας να στοχεύουν αποκλειστικά στον πρωθυπουργό.
Και μπορεί ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε να δήλωσε… αθώος, ρίχνοντας το φταίξιμο στη Χαμάς, ζητώντας παράλληλα «συγγνώμη» από τους συγγενείς των ομήρων, ωστόσο, ακόμη και ο Τζο Μπάιντεν νωρίτερα είχε επιβεβαιώσει τη διάσταση απόψεων της Ουάσινγκτον με το Τελ Αβίβ ως προς τους χειρισμούς:
«Όχι! Ο Νετανιάχου δεν κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα», ανέφερε on camera ο Αμερικανός πρόεδρος.
Το βράδυ μάλιστα, ήρθαν και οι νεότερες οδηγίες της παλαιστινιακής οργάνωσης γύρω από την κράτηση των ομήρων, λέγοντας πως σε κάθε περίπτωση που ισραηλινοί στρατιώτες πλησιάσουν σε απελευθερώσεις, τότε οι όμηροι θα πρέπει να εκτελούνται από άνδρες της Χαμάς.
Το μεγάλο διακύβευμα
Έτσι, για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου ενάντια στη Χαμάς το «θάνατος στο Νετανιάχου» ακούστηκε στέλνοντας μήνυμα πως η κοινωνική δυσαρέσκεια έχει φτάσει στο ζενίθ της και πως η κοινωνική συνοχή στην χώρα διακυβεύεται σοβαρά.
Όσο η Χαμάς θα συνεχίσει να κρατά ισραηλινούς εντός του θύλακα της Γάζας η φωτιά που καίει από τις 7 Οκτωβρίου και μετά θα δυναμώνει και θα πλησιάζει όλο και πιο κοντά στην έδρα της ισραηλινής Κυβέρνησης.
Για τον Νετανιάχου η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας ίσως να είναι και το μοναδικό μέτωπο στο οποίο δεν έχει καταγράψει «νίκη» και ίσως το μόνο που τον τρομάζει καθώς η πτωτική πορεία του ίδιου και των ακροδεξιών συγκυβερνώντων του δεν ξεκίνησε με το «Μαύρο Σάββατο» αλλά από την στιγμή που προσπάθησε να ανατρέψει τις ισορροπίες με το Ανώτατο Δικαστήριο μήνες πριν την σφαγή αμάχων στα εδάφη του Ισραήλ.
Άγνωστος ο αριθμός των ζωντανών ομήρων
Ο λαός ειδικά στην «κοσμική» πλευρά της χώρας είναι δεδομένο πως επιθυμεί άμεσα κατάπαυση του πυρός και επιστροφή των ομήρων στις οικογένειές τους. Το γεγονός και μόνο πως υπάρχει ακόμη και σήμερα διχογνωμία για τον αριθμό των όσων οι τρομοκράτες της Χαμάς έχουν απαγάγει δείχνει πως η υπόθεση είναι πολύ σοβαρότερη.
Η Χαμάς στις πολύμηνες διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός μέσω του νεκρού πλέον επικεφαλής της Χανίγιε μιλούσε για περισσότερους από 70 ανθρώπους για τους οποίους και διαπραγματευόταν. Από την πλευρά του το Τελ Αβίβ έκανε και συνεχίζει να κάνει λόγο για περισσότερους από 100 γεννώντας ερωτηματικά για το τι έχει συμβεί και οι «αριθμοί» που ακολουθούν τις ζωές αθώων δεν συμφωνούν.
Για την ισραηλινή κοινωνία πέρα του γεγονότος πως οι ανοχές της και η υπομονή της έχουν στερέψει εδώ και καιρό σήμερα φαίνεται πως το μεγάλο διάστημα της διαμάχης έχει δημιουργήσει – ουσιαστικά έχει μετουσιώσει – την πίκρα και την αγωνία σε θυμό. Μία θυμωμένη κοινωνία έχει απρόβλεπτα χαρακτηριστικά και ο θυμός ποτέ δεν ήταν καλός σύμβουλος για οποιαδήποτε κατάσταση.
Ειδικά για το Νετανιάχου είναι αυτός ο θυμός ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα καθώς εάν ξεσπάσει θα του είναι από τη μία πολύ δύσκολο να τον περιορίσει και σε δεύτερο χρόνο δεν θα έχει τρόπο να κινηθεί προκειμένου να υλοποιήσει όλα όσα έχει σχεδιάσει σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο.
Η πίεση για αλλαγές στην κυβέρνηση
Από την πλευρά της η κοινωνία του Ισραήλ φαίνεται πως έχει επιλέξει να εντάξει στα αιτήματά της πέρα από την επιστροφή των ομήρων και την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Για τους ισραηλινούς πολίτες έχει πλέον ξεκαθαριστεί πως η επιστροφή των ομήρων μπορεί να έρθει μόνο με επιστροφή στην Ειρήνη στην περιοχή.
Αυτό από μόνο του είναι μείζον θέμα καθώς για την επίσημη Κυβέρνηση της χώρας δεν υπάρχει Ειρήνη εάν δεν υπάρξει εξάλειψη της Χαμάς και για την ίδια τη Χαμάς δεν θα υπάρξει συμφωνία και επιστροφή των ομήρων εάν δεν ικανοποιηθούν πλήρως τα αιτήματά της.
Η υπόθεση είναι δεδομένα περίπλοκη αλλά η συνθήκη του ισραηλινού λαού και της πίεσης που μπορεί να ασκήσει στην Κυβέρνηση είναι πιθανό να δημιουργήσουν νέα δεδομένα. Αυτά τα δεδομένα δεν είναι δυνατό με τη σημερινή της σύσταση να τα λύσει η Κυβέρνηση της χώρας και αυτό είναι το πιο σοβαρό και συνάμα απειλητικό πρόβλημα για τον «Μπίμπι».
