Ο Μάριο Ντράγκι υπενθύμισε στους ευρωπαίους φορείς χάραξης πολιτικής την κρίσιμη ανάγκη να ανακτήσουν το οικονομικό έδαφος που χάθηκε σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, επισημαίνει ο οίκος Scope, αν και διαπιστώνει ότι το χάσμα είναι λιγότερο ευρύ από ό,τι φαίνεται αρχικά, με τις προκλήσεις της ανθεκτικότητας και της παραγωγικότητας να επικεντρώνονται στη νότια Ευρώπη.
Σύμφωνα με την Scope Ratings, τα τρία μεγάλα σοκ –το χρέος της ευρωζώνης, η κρίση Covid και οι ενεργειακές κρίσεις– εξηγούν σε μεγάλο βαθμό τη διαφορά στην παραγωγή, μετρούμενη σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ, μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης από το 1999, αλλά το χάσμα παραμένει σχετικά μέτριο. 
Μάριο Ντράγκι: Πώς θα ξαναγίνει ανταγωνιστική η Ευρώπη – Η «ακτινογραφία» του σχεδίου ανασυγκρότησης
«Όταν κάνουμε μια μακροπρόθεσμη προβολή, διαπιστώνουμε ότι τα τελευταία 25 χρόνια, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μειώθηκε μόνο κατά επτά ποσοστιαίες μονάδες έναντι των ΗΠΑ από τότε που εισήχθη το ευρώ, αντιπροσωπεύοντας επιδείνωση των σχετικών επιδόσεων αλλά όχι συνολικά», επισημαίνει ο Alvise Lennkh-Yunus, επικεφαλής αξιολόγησης κρατικών και δημοσίων τομέων στο Scope.
«Η υποαπόδοση της Ευρώπης κατά τα τρία τελευταία σοκ ήταν αναμφισβήτητα για τους σωστούς λόγους, επειδή οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εισήγαγαν αυστηρότερες πολιτικές για τη διατήρηση της δημόσιας υγείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ενώ η δημοσιονομική απάντηση ήταν πιο στοχευμένη σε σύγκριση με τις ΗΠΑ», εξηγεί ο Lennkh-Yunus.
Το χάσμα παραγωγικότητας παραμένει
Επιπλέον, η Ευρώπη αντιμετωπίζει ένα θεμελιώδες μειονέκτημα σε σύγκριση με τις ΗΠΑ σε περιόδους ενεργειακών σοκ ως καθαρός εισαγωγέας ενέργειας, ενώ οι ΗΠΑ είναι καθαρός εξαγωγέας.
Παρά αυτή την πρόκληση για το υπόλοιπο αυτής της 25ετίας, η ζώνη του ευρώ είχε εξίσου καλές, αν όχι ελαφρώς καλύτερες επιδόσεις από τις ΗΠΑ σε κατά κεφαλήν ΑΕΠ, ιδίως τη Γερμανία, με την Ισπανία να έχει ακόμη και καλύτερες επιδόσεις. Ωστόσο, η Ιταλία και η Γαλλία παραμένουν σε υστέρηση.
«Το βασικό ερώτημα είναι εάν η Ευρώπη είναι τώρα καλύτερα προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει παρόμοια σοκ», παραδέχεται ο Lennkh-Yunus.
«Η απάντηση είναι πιθανώς ναι, ιδίως όσον αφορά τη χρηματοοικονομική αρχιτεκτονική της Ευρώπης, αν και η δουλειά σαφώς δεν έχει γίνει ακόμη όπως τονίζεται από τις πρόσφατες εκθέσεις Letta και Draghi και τις εκτενείς συστάσεις τους για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της Ευρώπης».
Η ευρωπαϊκή παραγωγικότητα, ένας σημαντικός μοχλός ανάπτυξης, ποικίλλει ευρέως στην περιοχή. Οι εργαζόμενοι στη βόρεια και δυτική Ευρώπη εργάζονται λιγότερες ώρες αλλά εξίσου αποτελεσματικά με τους αντίστοιχους τους στις ΗΠΑ. Οι εργαζόμενοι στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη πλησιάζουν τα ορόσημα, ωστόσο, η αύξηση της παραγωγικότητας σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία παραμένει υποτονική.
Το αποτέλεσμα είναι ότι το ετήσιο δυναμικό ανάπτυξης των ΗΠΑ κυμαίνεται γύρω στο 2% σε σύγκριση με μόνο 1% έως 1,5% για τη ζώνη του ευρώ. Η δυναμική οικονομία της Ισπανίας έχει γίνει ολοένα και πιο σημαντικός παράγοντας που συνεισφέρει στην ανάπτυξη της ζώνης του ευρώ, αλλά η δυσκολία της Γερμανίας να αντιμετωπίσει τα διαρθρωτικά οικονομικά προβλήματα αποδεικνύεται αρνητική, καταλήγει ο Scope.
